Wij maken vragen

 

We schrijven ze met de tong uit onze mond,
een balpen met verse inkt op een rol dik papier.

We lezen ze aan elkaar voor, bedenken steeds meer vragen, klimmen het dak op, een smal trappetje met scherpe randen, schreeuwen naar de nacht

 

Waarom groeien we? Barsten we uit onze huid, pellen we laagje voor laagje een nieuwe ziel bloot, schrompelen we uiteindelijk ineen?

In hoeverre moet je voor andere zorgen als je daarmee jezelf vergeet? In hoeverre moet je voor jezelf zorgen als je daarmee de ander vergeet? Kan zorgen ook verlaten zijn? Kun je de pijn van een ander echt voelen of doen we maar alsof?

Wat is liegen? Als de waarheid van gisteren niet de waarheid van vandaag is, heb ik dan gelogen of ben ik onschuldig? Kan ik überhaupt ooit nog onschuldig zijn? Waarom zou ik dat willen? Wat moet ik blootgeven, wat verzwijgen? Kun je dingen ooit echt vergeten?

Waar zitten gedachten eigenlijk?
en
Wat als ik me vergis?

[Stilte]

 

Advertenties

Venkelvariatie

Het is maandagavond. Ik sta in de keuken en probeer mijn eigen status te vangen. Ik probeer te bedenken hoe het met me is, wat ik daarvan vind, of ik daar iets mee moet. Er komen gedachten die blijven, gedachten die blijven steken, gedachten die blijven hangen, gedachten die zich met een flinke vaart weer uit de voeten maken, gevoelens, binnenpretjes en ook een beetje niks. Ik noem dat maar rust. (Allez zeg, jawel)

Er zitten woorden in mijn hoofd.

Er zitten vliegen op de ruit.

Er zitten broccoli en kerrie in de broccoli-kerriesoep.

Hersenschudding

Ik heb ineens een hersenschudding. Of nouja, ineens. Al drieënhalve week. En een dag. Maar ik ging vandaag naar de huisarts en ik kreeg vandaag te horen dat het nog steeds zo’n feest in m’n bol is dus nu is het echt. Dringt het eigenlijk ook pas tot me door.

Verrassing? Ja. En nee.

Nee, want drieënhalve week geleden viel ik met de racefiets. Helm in twee, ei op m’n elleboog, pols gekneusd, fiets bijna helemaal heel en ook geen grote schade aan mijn lijf verder. Vooral heel veel blijdschap voor wat er allemaal niet gebeurde en tja, vallen hoort er soms bij, komt wel goed.

(Het zal wel ergens goed voor zijn :) en ik herstel snel; ik was (en ben) er nogal positief onder)

Ja, toch wel een verrassing, want na een week niet sporten was ik twee weken in Frankrijk in de Alpen aan het rondfietsen en eten en slapen (de hoofdactiviteiten) en met superleuke mensen samenzijn en jeetje, ik was vooral Megagelukkig.

Het sporten ging keigoed.

Nederlandse ontdekkingen

Nederland is echt mooi.

Ook al wist en weet ik dat, ik kom er ook steeds weer opnieuw achter. Om maar te beginnen met vorige week: toen fietste ik van Amsterdam via prachtige paadjes naar de Achterhoek. Het was niet alleen dat ik goed gezelschap had (want ja, ze was/is misschien wel het beste gezelschap om mee op een fiets te stappen), maar het was ook de lente, een portie goede zin en het gevoel van een paar dagen niet hoeven werken.

En dus Nederland. Wat ben je mooi!

Op de dijk bij Huissen

Soms sta ik er versteld van dat Nederlanders overal ter wereld op reis zijn en niet goed weten hoe mooi hun eigen achtertuin is.

Daar doe ik geregeld aan mee.

Alleen in de Achterhoek

Ik wilde hier graag over schrijven op een moment dat ik niet meegenomen word door emoties, als ik goed geslapen heb, als ik goede zin heb, als er tijd genoeg is en niet iets anders staat te springen om aandacht. Bovenop dit alles: als ik ook nog eens zin heb om te schrijven en om dat op een scherm te doen.

Dat is nu.

Soms voel ik me eenzaam.

Zo. Dat was het al, dan kan ik nu de afwas gaan doen en gaan stofzuigen en boeken lezen en mijn spullen pakken en een verjaardagskaart schrijven en slapen, doeg, joeeee.

(Dat is de eerste reactie, het digitaal wegrennen is gewoon stoppen en er niet meer naar omkijken).

Hardloopdrempels

Vanavond ging ik hardlopen. Dat was een rationeel besluit. Het stond niet echt te popelen, ik dus. Sterker nog, ik vond het wel spannend, omdat ik me afvroeg of ik het nog wel kon. Iets in mij zei dat ik geen zin had, dat ik te moe was, dat ik nog tienduizend andere dingen moest en kon doen. Van die argumenten waar ik gisteren al naar geluisterd had. En eergisteren ook. Dus liep ik toen niet.

Ik sta er ondertussen niet meer van te kijken; dat gebeurt soms als ik een tijdje wat minder hardloop.

Sterker nog, vorige week (de laatste keer hiervoor dat ik hardliep) had ik precies hetzelfde. Ook toen had ik al een week mijn hardloopschoenen niet aangeraakt en had ik mezelf ertoe gedwongen om de deur uit te gaan. Ook toen kwam ik helemaal gelukkig en voldaan terug.

Want dat gebeurde vandaag weer. :)

Test/toets

Voor ‘het werk’ -ik vind dat een leuke term, want iedereen kan zeggen ik ga naar het werk maar voor iedereen betekent dat iets anders (maar waarvoor geldt dat eigenlijk niet?) – had ik vandaag een test.

Iets tonen waar je hard aan hebt gewerkt. Niet weten of het goed is / wat er goed is / of het werkt / wat er niet werkt en wel weten dat het volgende week beter moet zijn.

En ergens, in de verte, kreeg ik hierdoor een bekend gevoel. Iemand heeft het ooit faalangst genoemd en hoewel ik niet weet of dat het is, ik wil wel iets over dat gevoel zeggen.

Ik moest denken aan tentamens. Daar heeft het mee te maken.
Maar ook
Met niet weten of je iets kunt.
Met iets goed willen doen.
Met jezelf laten zien.
Met dingen doen waar je niet zeker over bent.