Wij maken vragen

 

We schrijven ze met de tong uit onze mond,
een balpen met verse inkt op een rol dik papier.

We lezen ze aan elkaar voor, bedenken steeds meer vragen, klimmen het dak op, een smal trappetje met scherpe randen, schreeuwen naar de nacht

 

Waarom groeien we? Barsten we uit onze huid, pellen we laagje voor laagje een nieuwe ziel bloot, schrompelen we uiteindelijk ineen?

In hoeverre moet je voor andere zorgen als je daarmee jezelf vergeet? In hoeverre moet je voor jezelf zorgen als je daarmee de ander vergeet? Kan zorgen ook verlaten zijn? Kun je de pijn van een ander echt voelen of doen we maar alsof?

Wat is liegen? Als de waarheid van gisteren niet de waarheid van vandaag is, heb ik dan gelogen of ben ik onschuldig? Kan ik überhaupt ooit nog onschuldig zijn? Waarom zou ik dat willen? Wat moet ik blootgeven, wat verzwijgen? Kun je dingen ooit echt vergeten?

Waar zitten gedachten eigenlijk?
en
Wat als ik me vergis?

[Stilte]

 

Advertenties

Alleen in de Achterhoek

Ik wilde hier graag over schrijven op een moment dat ik niet meegenomen word door emoties, als ik goed geslapen heb, als ik goede zin heb, als er tijd genoeg is en niet iets anders staat te springen om aandacht. Bovenop dit alles: als ik ook nog eens zin heb om te schrijven en om dat op een scherm te doen.

Dat is nu.

Soms voel ik me eenzaam.

Zo. Dat was het al, dan kan ik nu de afwas gaan doen en gaan stofzuigen en boeken lezen en mijn spullen pakken en een verjaardagskaart schrijven en slapen, doeg, joeeee.

(Dat is de eerste reactie, het digitaal wegrennen is gewoon stoppen en er niet meer naar omkijken).

Hardloopdrempels

Vanavond ging ik hardlopen. Dat was een rationeel besluit. Het stond niet echt te popelen, ik dus. Sterker nog, ik vond het wel spannend, omdat ik me afvroeg of ik het nog wel kon. Iets in mij zei dat ik geen zin had, dat ik te moe was, dat ik nog tienduizend andere dingen moest en kon doen. Van die argumenten waar ik gisteren al naar geluisterd had. En eergisteren ook. Dus liep ik toen niet.

Ik sta er ondertussen niet meer van te kijken; dat gebeurt soms als ik een tijdje wat minder hardloop.

Sterker nog, vorige week (de laatste keer hiervoor dat ik hardliep) had ik precies hetzelfde. Ook toen had ik al een week mijn hardloopschoenen niet aangeraakt en had ik mezelf ertoe gedwongen om de deur uit te gaan. Ook toen kwam ik helemaal gelukkig en voldaan terug.

Want dat gebeurde vandaag weer. :)

Test/toets

Voor ‘het werk’ -ik vind dat een leuke term, want iedereen kan zeggen ik ga naar het werk maar voor iedereen betekent dat iets anders (maar waarvoor geldt dat eigenlijk niet?) – had ik vandaag een test.

Iets tonen waar je hard aan hebt gewerkt. Niet weten of het goed is / wat er goed is / of het werkt / wat er niet werkt en wel weten dat het volgende week beter moet zijn.

En ergens, in de verte, kreeg ik hierdoor een bekend gevoel. Iemand heeft het ooit faalangst genoemd en hoewel ik niet weet of dat het is, ik wil wel iets over dat gevoel zeggen.

Ik moest denken aan tentamens. Daar heeft het mee te maken.
Maar ook
Met niet weten of je iets kunt.
Met iets goed willen doen.
Met jezelf laten zien.
Met dingen doen waar je niet zeker over bent.

Voorjaar 2018

(in één teug)

De zon schijnt voor de wolken, de bladeren houden haar tegen, laten door, strekken zich uit en groeien een uitzicht weg en groeien een uitzicht vol, het uitzicht is overzichtelijk en nieuw, ineens staan er bomen en bladeren, zijn er reigers die in beekjes pootje baden, de vissen die ik niet zie wel zien, wegvliegen, de vleugels zo groot en de poten als stokjes, koolmeesjes die zichzelf aan de schuur haken, mijn benen die mij door het gras, over het zand steeds weer nieuwe paadjes en steeds weer nieuwe grond en steeds weer nieuwe energie.

(ademhalen)

Als je veel wil

Bij mijn ouders in de tuin staat dit bankje:

Daar moest ik aan denken. Gisterochtend. Toen ik onrustig werd van alle dingen die ik wilde en moest doen. Onrustig zijn vind ik niet erg, maar dit was niet helemaal positief, ik voelde me opgesloten in mijn eigen plan.

Dus deed ik niets. Dwong mezelf om even alles open te gooien.

Precies zoals dat bankje: juist als ik alles wil, wordt het tijd om even niets te willen.

(Dat kun je op twee manieren lezen, wel iets willen, namelijk niets, of niets willen, allebei zijn ze waar)

Mijmeren over tijd

C.S. Lewis — ‘Isn’t it funny how day by day nothing changes, but when you look back everything is different?’

Ik stond net bij het raam een beetje naar de regen te kijken. Een kop thee in mijn hand, avondeten al gegeten, een dag gewerkt, een hardlooptraining in het vooruitzicht.

Het is nog steeds licht.

Niet alleen verbaas ik me erover dat de lamp nog niet aan hoeft, ik snap ook even niet zo goed dat er alweer een dag voorbij is. Dat het morgen alweer donderdag is. Dat het alweer bijna april is, wat betekent dat ik bijna een jaar ouder ben. Dat ik nu, op dit moment, nog energie heb alsof de dag net begonnen is.

Tijd. Het is zoiets raars.

In de ene context voel ik me oud, ervaren, soms zelfs een beetje volwassen. In een andere setting ben ik ineens het jonkie, de persoon die net komt kijken, die nog geen idee heeft hoe dingen gaan, wat hoort en wat niet en wat anderen drijft.
Net begonnen en tegelijkertijd al lang bezig.