Ik wil slapen. Ik wil niet slapen, ik wil schrijven.
Ik ben keihard aan het rennen, ik voel dat ik groei en dat ik stappen zet. Ik voel ook stilstand, niet vooruit komen.
Het is chaos, in mij, buiten mij. Ik ben stabieler dan ooit.
Ik voel me de Nederlander. Ik ben geen Nederlander meer, ik weet niet goed of ik dat was.
Ik ben een meisje. Ik ben een vrouw.
Lees verderHet geluid van het water dat stroomt
Dat er een takje in de beek ligt, het ligt een beetje schuin, ik verbaas me erover dat het niet meegevoerd wordt met de stroming
Een roodborstje dat me eerst niet op was gevallen, maar dat vrij dichtbij zit
Dat er zoveel bomen hier ingepakt zijn in groene klimplanten
Een deel van die groene klimplanten is klimop, de andere plant ken ik niet
Een boom met een hap eruit
Jeuk aan mijn scheenbeen
Geluiden die ik niet kan plaatsen
De structuur van een blad, met wat karteltjes en diepe groeven
Hoe de lijnen in de bast lopen, dat ze dieper zijn dan op het eerste gezicht lijkt, dat ik niet weet hoe die huid groeit, of ze afvalt of uitrekt
De lucht is grijs. De bomen zijn kaal. Er kringelt wat stoom uit een schoorsteen. Er vliegen wat kraaien over, niet in groep, maar één voor één. Een ekster jaagt een spreeuw van zijn plek hoog in de boom. (Dat is een interpretatie)
In de tuin onder ons rekt een poes zich uit, de meesjes zijn al naar een andere struik gevlogen.
Ik verbaas me over hoeveel leven er eigenlijk is als er op het eerste gezicht niets te zien valt.
Afgelopen week belde ik met mijn moeder. Ik vertelde hoe ik ineens het idee heb dat het voorjaar dichterbij komt. Dat de zon al aan kracht wint. Dat de vogels wat harder fluiten. Zij vertelde dat ze diezelfde dag had gewandeld, zich had gerealiseerd dat de winter nog lang ging duren.
Gisteren sneeuwde het. Opgetogen trokken we allemaal naar buiten, terwijl de vogels – vermoedelijk – hun schuilplaatsen opzochten.
Dank aan allen die onder het vorige bericht of aan mij persoonlijk berichtten over duurzaamheid en kinderen krijgen.
Ook al liepen de reacties ver uiteen, ik wil ze allemaal verwelkomen en voel mij vereerd met elke reactie die er komt. Dank. Dank. Dank.
Welkom om mee te lezen en te schrijven. Als je nu kinderen wilt. Als je geen kinderen wilt. Als je man bent. Als je vrouw bent. Als je je daar niet mee identificeert. Als je kinderen hebt. Als je hoopt dat je kinderen kunt krijgen. Als je geen kinderen kunt krijgen. Als je hier veel over nadenkt en als je hier nog nooit over na hebt gedacht. Welkom.
Vandaag schrijf ik duurzaamheid en kinderwens, deel twee. Over mijn eigen ideeën.
Waarschijnlijk heb je andere bedenkingen. Dat is oké. Het feit dat wij andere mensen zijn die verschillend zijn – en waarschijnlijk ook belachelijk veel hetzelfde – is altijd belangrijk, maar zeker in dit soort gevallen. Als wij verschillend zijn, betekent dat niet dat ik ´tegen´ je ben. Net als dat ik hoop dat je niet tegen mij bent.
Voor het onnodig zwaar wordt, wat een wonderbaarlijk onderwerp hè? Kinderen krijgen en opvoeden. Leven geven. Het is toch freaking wonderlijk dat uit een lichaam nieuw leven kan ontstaan?
Lees verderEen vrouw van rond de 50 die aangeeft dat ze heel duidelijk kozen voor één kind, want we zijn al met te veel. Die aangeeft dat ze het moeilijk vond om blijdschap te voelen voor een zwangere vriendin. Nog meer mensen? Oh nee!
Een vrouw van rond de 40 die zich haast verontschuldigt voor haar kinderen.
Een man van rond de 50 die zegt dat hij zich inzet tegen klimaatverandering, want ja, hij heeft drie kinderen. Hij moet toch wat om te compenseren.
Een vrouw van rond de 30 die graag nog een derde kindje wil. Haar man die het hypocriet vindt, omdat ze zich ook zo´n zorgen maakt over de aarde.
Een jongen van een jaar of 23 die vertelt dat hij niet weet of hij kinderen op deze verrotte wereld wil zetten. Die aangeeft dat het onder vrienden een groot thema is. In wat voor wereld komen die kinderen terecht? Wat voor verantwoordelijkheid geef je ze mee?
Vijf gesprekken van afgelopen jaar. Vijf gesprekken die me bijblijven. Vijf gesprekken die me geraakt hebben.
Omdat het over zoiets essentieels gaat. Leven. Levenslang. Zorgen. Liefde.
Iemand die aan mij vroeg: wat vind jij daar nou van?
Lees verderDit appartement krimpt in de winter
De deuren gaan klemmen
Het raam wil niet meer open, en als het eindelijk met kracht open is gewrikt
gaat het amper meer toe
Het donker neemt het uitzicht mee
We zien alleen nog onszelf, weerspiegeld in glas en lamplicht
Soms zuchten we. Weer onszelf, weer wij twee, mogen we niet wat verder kijken?
Zo in het raam lijken we onder de grond te zitten
Ik kan me niet heugen dat iemand me in mijn eerste jaren als vegetariër uit interesse of nieuwsgierigheid vroeg ´Maar waarom eet je zo?´.
Ik kan me wel herinneren dat mensen zich bij voorbaat gingen verontschuldigen, of me gingen uitleggen dat de mens gemaakt is om vlees te eten.
Het viel me op dat ik dat zelf eigenlijk ook amper deed, mensen vragen waarom ze iets doen of iets denken. Niet alleen over voedsel, in het algemeen. Terwijl het eigenlijk zo´n leuke vraag is.
Waarom doe je dit? Waarom doe je dat? Waarom?
Het antwoord verrast me eigenlijk altijd, wat betekent dat ik vanalles invul voor de mensen om mij heen. Dat ze vast nooit piekeren. Dat ze niet nadenken over wat ze eten of kopen. (omdat ik zelf nooit lijstjes maak of recepten volg). Ik ga er standaard van uit dat iemands opvoeding heel normaal is geweest. (terwijl, wat is dat, normaal?)
Het blijkt steeds anders dan ik denk, elke familie is anders, elke geschiedenis heeft zijn eigen invalshoeken. Dat maakt de vraag ook zo leuk, ik leer met elke waarom dingen over de mensen om mij heen waar ik geen weet van had.
Afijn, omdat niemand het me vroeg, zal ik het dus vandaag hebben over mijn eigen waarom en geschiedenis, aan de hand van de algemene redenen om minder dierlijk te eten. Het zijn er drie.
Lees verder