Ik wil slapen. Ik wil niet slapen, ik wil schrijven.
Ik ben keihard aan het rennen, ik voel dat ik groei en dat ik stappen zet. Ik voel ook stilstand, niet vooruit komen.
Het is chaos, in mij, buiten mij. Ik ben stabieler dan ooit.
Ik voel me de Nederlander. Ik ben geen Nederlander meer, ik weet niet goed of ik dat was.
Ik ben een meisje. Ik ben een vrouw.
Lees verderMensen praten weinig over klimaatverandering
Mensen denken dat anderen klimaatverandering niet belangrijk vinden
Mensen ondernemen minder snel actie tegen klimaatverandering ‘want anderen vinden het ook niet belangrijk, dus zal het zo erg niet zijn’
Mensen praten weinig over klimaatverandering
Mensen denken dat anderen klimaatverandering niet belangrijk vinden
Mensen ondernemen minder snel actie tegen klimaatverandering
Mensen praten weinig over klimaatverandering
Je zou het een vicieuze cirkel kunnen noemen, maar we komen niet op hetzelfde punt uit. We gaan achteruit. Vandaar die spiraal. (maar het is ook een self fulfilling prophecy)
Dag Vlaanderen,
We moeten praten. Dat klinkt serieus en zo bedoel ik het geloof ik ook. Maar ook niet té.
Ik merk dat het nog niet helemaal lekker loopt tussen ons en het lijkt me goed als ik mijn kant van het verhaal deel.
Erbij blijven als het spannend wordt. Soms voelt dat als mijn belangrijkste taak. Hier. Nu. Zijn. Niet wegkijken.
Als een collega het heeft over vrouwtjes en ik aangeef dat ik liever spreek over vrouwen. (‘iets met respect’, voeg ik er in gedachten aan toe)
Als een man me vertelt dat hij – ‘ik ben geen ontkenner, dat moet je zeker niet denken’ – die klimaatalarmisten (hij doelt duidelijk op mij) maar niets vindt. Hij gelooft niet dat er hier iets gaat gebeuren. Dat is overdreven. Waarom zo moeilijk doen?
Als ik tijdens een studiedag in een rondje halverwege de dag vertel dat ik met andere werkvormen waarschijnlijk meer zal leren. Dat ik geen aandachtsboog heb voor 1,5 uur luisteren. Als ik me daardoor meteen te Nederlands voel. Te direct. Te kritisch.
Vanavond ging ik (hard)lopen en sloeg ik weer eens het donkere bospad in. Er is amper maan, het was dus echt donker. Het regende. De bomen staken kaal en zwart boven me uit. Het voelde een beetje als oefenen voor het echte leven.
Gewoon maar gaan. Net genoeg zien voor de komende drie of vier passen. Soms eens in een plas stappen, met natte voeten tot gevolg, maar steeds vooruit blijven komen. Wennen aan het donker. Steeds meer kunnen zien.
En dan, hoe magisch, een ree die voor je het pad oversteekt.
Ook dat past in de metafoor. Als het me lukt om erbij te blijven als ik mentaal of fysiek weg wil lopen. Als ik eigenlijk hoop dat anderen me komen helpen of het van me overnemen en ik weet: ik moet hier blijven staan. Dit is van mij. Als ik voel dat het spannend wordt en ik me daar niet voor ga excuseren. Dan kan er zomaar iets moois gebeuren. Maar welk woord daarbij hoort dat weet ik niet.
Ik had plots wat tijd vrij dit weekend en die heb ik gebruikt om een vies boek te lezen.
Halverwege oktober kwamen we nog eens samen. Ik schepte de compostbakken om.
De middelste bak werd overgeschept naar de laatste bak (waar we volgend jaar compost uit kunnen halen). De bak waar we ons groen- en tuinafval ingooien, werd overgeschept naar de middelste bak.
Het viel me wat tegen. De vorige keren zat er veel meer leven in; pieren, pissebedden, dikke larven, kleine beestjes. Maar misschien moet ik niet te kritisch zijn: er zat leven in. Duizendpoten en oorwormen. Slakken, natuurlijk slakken. Gelukkig maar.
Ik vond nog een lepel terug. Ooit verdwenen tussen de klokhuizen en koffiedrab, nu glanzend tussen de aardeachtige compost.
Loessoep 