Ik zit aan tafel. Op de tafel ligt een pak couscous, een vieze pan, een stapeltje fietskaarten, Murat Isik’s verloren grond, een beker thee die gisteravond nog heet was, leukoplast, verband en betadine, een paar pennen. Het is niet opgeruimd, maar het is te weinig om rotzooi te worden. (Zo werkt het ook met de afspraken in m’n agenda) Ergens daartussen ligt ook wat schrijfzin.
Iets wat er al wat langer ligt, maar wat steeds in mijn eigen handschrift in een schrift verdwijnt.
Aan deze dingen kan ik aflezen hoe het met me gaat, waar ik mee bezig ben, deze dagen voor ik vertrek, vrijdag waarschijnlijk, richting Spanje. Op de fiets.
Aan die tafel schreef ik net weer een eerste post. Sinds maanden. Het voelt als een opluchting. Als ‘Yes! Ein.de.lijk.’.
Maar tegelijkertijd weet ik ook: ik wil niet alleen maar schrijven over schrijven (over schrijven over schrijven ;)).
Liever niet.
En gelukkig, dat hoeft ook niet. Er is genoeg. Er is altijd genoeg, te veel van het goede zelfs. Maar misschien is het wel handig om wat ‘bij te praten’.
Dus, hoi, ik ben Loes en ik zegde m’n baan op, waardoor ik nu sinds 1 september geen werk meer heb. Dat dat een grote stap was, vermoedde ik al, maar voelde ik vooral toen ik het uiteindelijk deed. Meteen daarna vertrok ik met een vriendin naar Praag, op de fiets om vanuit daar door te gaan met mijn vriend naar Oostenrijk.
Eenmaal weer in Nederland, voelde het werk alweer heel ver weg, maar kwam de werkelijkheid ook echt dichtbij.
Ik moest met dingen aan de slag. M’n zooi opruimen, bijvoorbeeld, weg uit de Achterhoek. Op zoek naar een (tijdelijk) nieuw stekkie, überhaupt bedenken waar dat dan zou zijn. Mensen zien die ik heel graag meer zou zien. Ook veel mensen niet zien die ik eigenlijk wel graag zou zien. Nog steeds veel fietsen. Ik had gehoopt en gedacht dat ik zonder werk stapels boeken zou lezen in de zeeën tijd die ik over had, maar het voelde als constant tijd te kort.
Wat er ook spontaan gebeurde: ik kreeg al snel zicht op nieuwe banen, en dat was heel fijn maar toch zei ik nee.
Nu is het moment om te fietsen.
Dus zocht ik uit wat een fijne eerste bestemming is als solo fietster. Niet dat ik alleen ga, want Pablo en ik gaan samen.
Dit is Pablo op z’n best
De kaarten op tafel gaan me door de Ardennen, dwars door Frankrijk naar Oloron brengen, om me van daaruit over de Pyreneeën door Noord-Spanje te loodsen.
Misschien wel tot Vigo.
Er zijn de Picos de Europa, Spaanse bergen waar ik graag doorheen zou banjeren. Er zijn Franse woorden die ik heb opgezocht (le pont, le rond-point). Er is heel veel zin en een tikkeltje overmoed.
Dat is het idee. (Zelden gelijk aan de uitvoering)
Maar dat is allemaal voor straks. Nu zit ik nog gewoon hier, met hele normale vragen als ‘Wat zal ik vanavond eten?’, met frisgewassen handdoeken om me heen en een serie oefeningen van de fysiotherapeut om mijn pols weer te laten functioneren. Stabiel + elleboog buigen met ogen dicht 10x. Daar gaan we!
