Een beetje over hardlopen
Ha Theresa,
Ik dacht, ik schrijf je terug. Omdat ik je graag antwoord. Omdat ik vaker aan je heb gedacht, maar nooit iets heb laten weten. Zo denk ik aan best veel mensen die ik niets laat weten. Andersom misschien ook. Ergens weet je dat niet, wie er weleens aan je denkt. Soms frustreert me dat, soms vind ik het bevrijdend.
We schrijven ze met de tong uit onze mond,
een balpen met verse inkt op een rol dik papier.
We lezen ze aan elkaar voor, bedenken steeds meer vragen, klimmen het dak op, een smal trappetje met scherpe randen, schreeuwen naar de nacht
Waarom groeien we? Barsten we uit onze huid, pellen we laagje voor laagje een nieuwe ziel bloot, schrompelen we uiteindelijk ineen?
In hoeverre moet je voor andere zorgen als je daarmee jezelf vergeet? In hoeverre moet je voor jezelf zorgen als je daarmee de ander vergeet? Kan zorgen ook verlaten zijn? Kun je de pijn van een ander echt voelen of doen we maar alsof?
Wat is liegen? Als de waarheid van gisteren niet de waarheid van vandaag is, heb ik dan gelogen of ben ik onschuldig? Kan ik überhaupt ooit nog onschuldig zijn? Waarom zou ik dat willen? Wat moet ik blootgeven, wat verzwijgen? Kun je dingen ooit echt vergeten?
Waar zitten gedachten eigenlijk?
en
Wat als ik me vergis?
[Stilte]
Lieve mensen, alsjeblieft, zeg eens wat vaker dat je iets niet kunt of weet. Of nee, zeg dan alsjeblieft dat je het nóg niet weet of kunt.
Want uiteindelijk kun je alles. En kun je ook alles weten. Echt echt waar.
Jij kunt alles.
Ik merk dat ik worstel met deze twee uitspraken. Ik meen het: je moet laten zien wat je nog moeilijk vindt, maar je moet er ook vanuit gaan dat je uiteindelijk álles kunt.
Laat me dit toelichten.
Verhuizen naar ‘buitenaf’, naar nieuw, in m’n uppie, daar moet ik nog iets mee. Ik weet nog niet wat, maar ik wilde er in ieder geval over vertellen.
Vrijdagavond in de tuin :)
En als je dan een stukje geschreven hebt… Dan bedenk je je daarna allemaal dingen die je óók nog wel had kunnen / willen zeggen.
Ter informatie, dat vorige stukje begon zó:
‘Ik weet ook niet hoe je dat doet, vertrouw er maar op dat het goed komt’.
Het was leuk om te merken hoeveel mensen het lazen en welke reacties er kwamen. Voel je vooral uitgenodigd om te reageren met overdenkingen / tips / een anekdote of een paar woorden. :D
‘Ik weet ook niet hoe je dat doet, vertrouw er maar op dat het goed komt’.
