Wij maken vragen

 

We schrijven ze met de tong uit onze mond,
een balpen met verse inkt op een rol dik papier.

We lezen ze aan elkaar voor, bedenken steeds meer vragen, klimmen het dak op, een smal trappetje met scherpe randen, schreeuwen naar de nacht

 

Waarom groeien we? Barsten we uit onze huid, pellen we laagje voor laagje een nieuwe ziel bloot, schrompelen we uiteindelijk ineen?

In hoeverre moet je voor andere zorgen als je daarmee jezelf vergeet? In hoeverre moet je voor jezelf zorgen als je daarmee de ander vergeet? Kan zorgen ook verlaten zijn? Kun je de pijn van een ander echt voelen of doen we maar alsof?

Wat is liegen? Als de waarheid van gisteren niet de waarheid van vandaag is, heb ik dan gelogen of ben ik onschuldig? Kan ik überhaupt ooit nog onschuldig zijn? Waarom zou ik dat willen? Wat moet ik blootgeven, wat verzwijgen? Kun je dingen ooit echt vergeten?

Waar zitten gedachten eigenlijk?
en
Wat als ik me vergis?

[Stilte]

 

Advertenties

Lieve (ex-)collega’s

 

25 juli 2018

 

Lieve (ex-)collega’s, 

 

Ik wacht tot er woorden uit mijn pen rollen, maar ik moet ze toch echt zelf neerschrijven. Dus, bij dezen, de korte versie: ik ga weg. Ik ga fietsen.

Dat is meteen de kern van deze e-mail.

Mocht je zitten te wachten op een flinke lap tekst: ik zou er graag wat meer over willen zeggen, want ik voel nog zo veel.

Soonwaldsteig

Ik moet wachten op de wasmachine. Het is nog niet laat, het is nog wel warm, het zijn hete dagen, ik ben moe.

Zo, zo, moe.

Een beetje verdrietig, weemoedig misschien. En een beetje opgelucht.

De wasmachine blijft maar draaien. Ik heb vrienden opgebeld die niet opnemen. Ik heb thee gezet die te heet is om te drinken. Ik heb het toetsenbord erbij gepakt en ben gaan typen.

Nog ruimer

De afgelopen weken schreef ik twee keer over spullen, kwam ik erachter dat het niet de spullen waren die me in de weg stonden; ik wilde meer ruimte. Dat hielp me om een aantal zaken eens aan te pakken. Ik at mijn keukenkastje wat leger, gooide wat boeken uit de kast, spitte door herinneringen en er ging een berg papier de versnipperaar in.

Dit ging eigenlijk naadloos over in een aantal andere acties die voor mij wel met ‘opruimen‘ te maken hadden. Maar die het feitelijk misschien niet zijn. Of wel.

In ieder geval wordt het allemaal een beetje eenvoudiger, ruimer. Minder maar daarom niet minder. Ruim is niet voor niets synoniem van royaal.

Ruim dus

Niet meer lui

Dat krijg je als je je blog gebruikt als stok achter de deur en je bericht eindigt met ‘Dus, ik ga nu en dan vertel ik morgen wel hoe het is gegaan. (hoe kort of hoe lang ook)‘; dan moet je wel vertellen hoe het ging. Als je ging. ;)

Lui

Het is weer zover. Ik vind mezelf lui. En irritant. Ik heb mezelf voorgenomen om vanavond hard te lopen en nu durf ik niet, want ik ben bang dat ik het niet meer kan. En bovendien, ik mag maar drie km van mezelf en dat is de moeite niet. (die twee zijn al tegenstrijdig).

Meer ruimte

Sinds die vorige blogpost over Spullen, ben ik allemaal dingen aan het oppakken, uitpakken, opeten, wegdoen en dat is keileuk! De keukenkastjes worden wat leger en ik neem de tijd om de afwas meteen te doen (want: meer ruimte op het aanrecht, word ik blij van!).
Ik besefte dat het mij niet om de spullen zelf gaat, ik ben niet tegen spullen, het gaat meer om de ruimte die ze innemen. Dat doen ze soms te veel:

• fysiek, omdat ze nu eenmaal stoffelijk zijn (letterlijk ook, stof overal)
• mentaal en emotioneel, omdat ze je aan dingen doen denken
  (vaak ook leuke herinneringen, maar hoewel ik bij spullen niet alles zou willen hebben, heb ik toch de drang om zoveel mogelijk herinneringen te onthouden, beetje raar eigenlijk)
• in de agenda, het kost tijd om ze schoon te maken / te repareren / erover te beslissen wat ik ermee wil