Ik wil slapen. Ik wil niet slapen, ik wil schrijven.
Ik ben keihard aan het rennen, ik voel dat ik groei en dat ik stappen zet. Ik voel ook stilstand, niet vooruit komen.
Het is chaos, in mij, buiten mij. Ik ben stabieler dan ooit.
Ik voel me de Nederlander. Ik ben geen Nederlander meer, ik weet niet goed of ik dat was.
Ik ben een meisje. Ik ben een vrouw.
Lees verderJe ogen zijn weer groot, zei de vriend. Ik herinner me niet zo goed wat in welke volgorde gebeurde, maar dat het me lukte om mijn ogen weer open te doen, kwam doordat er weer energie was.
Hierbij deel twee van Hoe herstel ik van long covid?
Het moet januari zijn geweest toen ik met een mij tot dan toe onbekende Leuvenaar een toerke wandelde.
Januari, want er hingen geen bladeren aan de bomen, ik had mijn winterjas openhangen en zo lang geleden was het nu ook weer niet. Hij was bij mij terechtgekomen met een duidelijke vraag. Hoe zorg ik ervoor dat de mensen om mij heen zien dat klimaatverandering bestaat? had hij geschreven. Een vraag waar ik ondertussen wel wat antwoorden op heb, en waar ik graag met anderen over praat.
Ik moest afgelopen week terugdenken aan onze wandeling. Terwijl de regen ons een nacht wakker hield,- helemaal niets vergeleken bij wat het elders deed -, terwijl de Dijle buiten haar oevers trad, terwijl huizen weggevaagd en mensen overspoeld werden door flash floods, terwijl het water het nieuws van eerder die week `iedereen wordt geraakt geholpen door het EU klimaatpakket´ overspoelde.
Disclaimer: Ik heb – net als de huisarts en andere experts – nog geen idee. Ik heb geen medische achtergrond (ik vind het woord bloed lezen al eng). Het verschilt per persoon welke klachten er zijn en wat helpt.
Het is één van de dingen waar ik niet omheen kan, al zou ik het nog zo graag willen: ik heb long covid en dat heeft nu al zestien maanden veel invloed op mijn leven: mijn lichaam, mijn professionele en sociale leven, mijn mentale gezondheid.
Het gaat met ups en downs. Er waren weken dat ik weer kon hardlopen. Ik heb fietstochten gemaakt. Er waren ook weken dat ik alles moest afzeggen. Ik heb nog nooit zoveel tijd in bed doorgebracht. Afgelopen week schreef ik over de situatie nu, over geen energie hebben om boodschappen te doen, enorme vermoeidheid. Het is nog niet veel beter.
Lees verderIk ben erg fan van Actieve Hoop, het werk van Joanna Macy, ecofilosofe, boeddhiste, activiste (en ondertussen al boven de 90 jaar oud). Eén van de dragende werkvormen van haar Work that reconnects is een spiraal. Een reis. Een reis met wat er in jou leeft, van dankbaarheid, naar je pijn voor de wereld eren, naar zien met nieuwe ogen, naar verder gaan.*
Ik heb het plan om nog eens een reeks blogposts over Actieve Hoop te schrijven (dat plan ligt er al zo´n twee jaar, aan de motivatie ligt het niet), maar dat is er nog niet van gekomen.
Ondertussen oefen ik die spiraal geregeld (soms zelfs dagelijks), als een manier om even te herinneren waar ik dankbaar voor ben, waar ik me zorgen om maak, wat mijn hoop is voor de wereld en wat voor actie ik kan ondernemen om die hoop waarschijnlijker te maken.
(ik vlieg hier behoorlijk uit de bocht met deze korte samenvatting)
Dat is niet altijd gemakkelijk, maar het heeft me al gigantisch veel opgeleverd.
Lees verderJe moet niet alleen maar zeggen `nu gaat het beter´. Je moet ook een keer tussendoor zeggen `het gaat minder´. Anders klopt het niet.
Aldus de vriend, terwijl ik meer dan een jaar een pijnlijke heup had (die met deze oefening verdween).
Aldus de vriend, als het gaat over long covid.
Dus, dat ga ik hier nu doen. Het gaat minder. Het gaat zelfs vrij slecht.
Lees verder
Vanavond dopte ik mijn eigen erwten. Links van me ontstond een grote stapel peulenschillen. Rechts van me ontstond geen stapel, daar deed ik de erwtjes in een bakje, het bakje bleef meer leeg dan vol.
Na een tijdje raakte de bak met schillen vol en betrapte ik mezelf op de gedachte: wat maakt deze peul nou voor verschil? Als ik m niet pel, heb ik nog steeds evenveel erwtjes. Meteen daarna corrigeerde ik mezelf: natuurlijk heeft het nut. Je wilt toch avondeten? Kijk, er zitten toch al meer erwtjes in het bakje dan op een opscheplepel passen.
Daarna stond ik al snel met een grote lach te dansen door de keuken. Want zo is het met alles: hoe klein we ook lijken, hoe verwaarloosbaar onze acties ook zijn ten opzichte van het grote geheel, het doet ertoe, het telt mee. Zoals al die kleine erwtjes voor mijn avondeten zorgen, zo doen al onze acties mee, zo draagt iedere persoon bij aan de wereld.
Dat is toch Fantastisch?! zei ik tegen niemand in het bijzonder.
Daarna pakte ik een nieuw bakje voor de schillen en ging door met doppen, vervuld met een opwindend gevoel van grootsheid. Alles heeft zin. Het mag ook klein zijn.
