Baan II

En als je dan een stukje geschreven hebt… Dan bedenk je je daarna allemaal dingen die je óók nog wel had kunnen / willen zeggen.

Ter informatie, dat vorige stukje begon zó:

Ik ging op zoek naar een baan, maar ik wist niet hoe je dat deed. Dus vroeg ik het aan vrienden, vrienden van vrienden (van vrienden van vrienden), Google en nog wat anderen. Echter, vaak kreeg ik als antwoord: 

‘Ik weet ook niet hoe je dat doet, vertrouw er maar op dat het goed komt’. 

 

Het was leuk om te merken hoeveel mensen het lazen en welke reacties er kwamen. Voel je vooral uitgenodigd om te reageren met overdenkingen / tips / een anekdote of een paar woorden. :D

Advertenties

Baan

Ik ging op zoek naar een baan, maar ik wist niet hoe je dat deed. Dus vroeg ik het aan vrienden, vrienden van vrienden (van vrienden van vrienden), Google en nog wat anderen. Echter, vaak kreeg ik als antwoord: 

‘Ik weet ook niet hoe je dat doet, vertrouw er maar op dat het goed komt’. 

   

Dat is best wel vaag en ook al ben ik er altijd van overtuigd dat het goedkomt, het maakte me soms een beetje moedeloos.

Ik kende eigenlijk niemand die in hetzelfde schuitje zat: geen woonplek, geen relatie, weer aan het wennen in Nederland en geen enkel opzetje om vanaf te beginnen. Dat maakte dat alles kon, maar ook dat ik niet zo wist hoe te beginnen.

    

Dus, bij dezen, ik heb eens opgeschreven hoe dat bij mij ging.

   

Waar het allemaal -niet- over gaat

Ik zou heel veel willen schrijven hier. Dat zeg ik wel vaker, want dat is ook zo.

Bijvoorbeeld over een projectje waarbij je je eigen kunst vernietigt zonder dat iemand het ooit heeft gezien, zonder dat je er een foto van hebt gemaakt.

Olijven moet je leren lezen

Deze mens is maar tegenstrijdig: ik wil graag vroeg dingen doen, maar ik treuzelf. De deur uit is een drempel over. Ik vind foutloos schrijven belangrijk, maar ik zie ertegen op (of ertegenop?) steeds op te zoeken of het ervan uitgaan is of er vanuit gaan.
Juist omdat ik niet meer weet waar ik over wil schrijven, schrijf ik maar niets.

Onee, dat laatste is niet waar.

Jasmin Pearls

De Ooijpolder is mooi en ik speelde vals, maar misschien ga ik het wel natekenen.

(een fragment)

Het is avond.

Zo erg avond dat hierboven al geweest is en wat eerst lichtblauw was nu in donkerblauw met donkerderpaarse vlekken boven de Waalkade hangt. De lucht is niet zwart als je maar dicht genoeg bij de stad blijft en de wind is ook niet koud meer sinds we de dijk af zijn. De trein is een snelle rij ramen met geel licht.

Er lopen mensen langs in pakken, in hemden, lange vesten en korte rokjes (niet samen) (wel samen) (wel dichtbij maar toch afstandelijk) Ze gaan op een fiets of scooter zitten, ze lopen stevig door en ze houden hun pas in. Je weet niet waar de ander naar op weg is, tot je zelf de ander bent.
En zelfs dan is het niet altijd duidelijk.

Zoals ik me altijd voorneem om me aan een recept te houden, maar te lui ben om de weegschaal te pakken, of niet alles in huis heb, of ik doe gewoon te eigengereid. (mooi woord, onthouden). Zo fiets ik ook. Van plan om een bepaalde route te nemen en altijd afwijken voor een nieuw paadje of langs een grote boom of… Ik weet niet eens waarom, ik kom toch wel goed terecht.

Of minstens ergens. Ik kom altijd wel ergens terecht.

Net zoals zij: ze komen langs, dus ze komen ergens terecht. Dat zal goed zijn.

   

  

Coca kauwen

Mijn fototoestel is op vakantie naar Zwitserland (en komt waarschijnlijk terug met prachtige beelden), dus nu had ik bedacht dat het leuk zou zijn om de foto’s die ik zou willen maken te schetsen.
Dat ziet er dan bijvoorbeeld zo uit:

Je ziet hier ook dat als je je tekenblok vervolgens in de voortent laat liggen, dat je dan een soort extra’s kunt krijgen die je bij foto’s niet hebt: in dit geval de herinnering aan het weer. Een onweersbui die na deze dag door het bos denderde.

Ondertussen ben ik de tent alweer uit, maar dit projectje zorgde er wel voor dat ik weer aan tekenen dacht. Zo tekende ik vanavond een Peruaanse vrouw.