Ik wil slapen. Ik wil niet slapen, ik wil schrijven.
Ik ben keihard aan het rennen, ik voel dat ik groei en dat ik stappen zet. Ik voel ook stilstand, niet vooruit komen.
Het is chaos, in mij, buiten mij. Ik ben stabieler dan ooit.
Ik voel me de Nederlander. Ik ben geen Nederlander meer, ik weet niet goed of ik dat was.
Ik ben een meisje. Ik ben een vrouw.
Lees verderAan de COP26 hield ik een onrustig gevoel over. Waar was ik eigenlijk mee bezig? Waar maakte ik me druk over terwijl ondertussen al eilanden verdwijnen, orkanen steeds vaker over het land razen?
Wat doe ik terwijl kostbaar leven wordt weggerukt door bosbranden, watersnood, verzuring van de oceanen etc. etc.? Waarom ben ik niet bezig om de volgende pandemie nog een beetje uit te stellen?
Er is gewoon zoveel te doen in de wereld en dan besteed ik mijn tijd aan de juiste woorden zoeken om maar correcte teksten te sturen en dingen organiseren die waarschijnlijk toch geannuleerd worden door corona. Om over wiskunde maar niet te beginnen.
Kortom: het voelde ontzettend onzinnig om met dat soort zaken bezig te zijn, terwijl onze toekomst op het spel staat.
Gisterochtend deed ik boodschappen. Ik schreef al eerder over hoe slecht ik ben in boodschappen doen, dus meestal is die taak uitbesteed aan de vriend.
Als ik dan ga, dan ga ik naar de färm: een coöperatief netwerk van bio-winkels, waar het aangemoedigd wordt je eigen potten en zakjes mee te nemen, waar de prijzen iets hoger liggen maar vrijwel niemand haast heeft en waar je geduld nog wel eens op de proef gesteld wordt. (de kassa’s zijn maar klein, en aangezien er zoveel afgewogen moet worden duurt het wat langer)
Zo’n winkel kan ik nog net aan zonder te crashen, zeg maar.
Lees verderIk lees nu al een paar weken in Revolusi van David Van Reybrouck, over de geschiedenis van Indonesië. De eerste drie pogingen strandde ik: te veel informatie, te weinig moed om aan zo’n dik boek te beginnen*, andere dingen om te doen. Ik ben blij dat de aanbevelingen van anderen me overtuigden nog een vierde keer te beginnen.
Het is zo goed geschreven. Het is zo boeiend. Ik zit er helemaal in.
Ik lees traag, want aandachtig, want zoveel dingen die ik nog niet wist, want zoveel om even bij stil te staan. Daardoor ben ik nu, na vier weken, nog niet op de helft van het boek.
Lees verderHoe is het?
Ik heb net gebakken boterhammen met tomaat gegeten, dat was erg lekker en het was nodig ook, dankjewel om het te vragen.
Lees verderOm te beginnen, omdat ik het gisteren vergat: Gelukkig nieuwjaar!
Ik wens ons toe dat we maar fijne herinneringen mogen maken, dat het ons lukt om mild te zijn naar onszelf en naar elkaar en dat we met goede moed en een portie creativiteit weer een coronajaar door mogen ploegen.
(ik ga er vanuit dat corona ons nog wel een jaar dwars zal zitten, als niet dan is het een meevaller, als wel dan ben ik hopelijk minder teleurgesteld)
Dit jaar kies ik voor welzijn. De aanloop daar naartoe kon je gisteren al lezen. Hierbij wat ik daadwerkelijk van plan ben om te doen.
Ik probeerde het in categorieën te verdelen, maar er is wat overlap onderling.
Lees verderErgens begin december rolde ik mijn stuk behangrol met de plannen voor 2021 uit en werd ik heel tevreden: ik was begonnen met iets te doen voor de biodiversiteit, ik heb een baan die zin heeft en waar ik zin in heb en ik heb toch behoorlijk wat mooie dingen gemaakt. (daar schreef ik al over in Drie doelen).
Ik kon me dus rustig al gaan buigen over de plannen* voor 2022. Ik pakte mijn behangrol er weer bij en zette er heel groot 2022 op. Daarbij schreef ik:
Loessoep 