Ik wil slapen. Ik wil niet slapen, ik wil schrijven.
Ik ben keihard aan het rennen, ik voel dat ik groei en dat ik stappen zet. Ik voel ook stilstand, niet vooruit komen.
Het is chaos, in mij, buiten mij. Ik ben stabieler dan ooit.
Ik voel me de Nederlander. Ik ben geen Nederlander meer, ik weet niet goed of ik dat was.
Ik ben een meisje. Ik ben een vrouw.
Lees verderOp de middelbare school werden extra modules aangeboden, voor iedereen, naast de normale vakken. Om onze geesten wat te verruimen of om eens met iets anders in aanraking te komen. Ik koos Chinees, want ik hield toen al veel van taal en de vrouw van Italiaans, ik weet niet, ik kon er geen hoogte van krijgen (ze droeg uitgesproken kleding, iets wat ik zelf niet durfde).
Na de modules lukte het nog steeds niet om paard (ma, derde toon) en moeder (ma, eerste toon) uit elkaar te halen, maar kon ik wel zeggen ‘Hallo, ik ben een grote pandabeer’. Dat zei ik ook heel vaak, want dat was grappig. Net als ‘Chinese muur’, dat klonk als sjangsjong.
Lees verderHoeveel aardes zijn er nodig als iedereen zo zou leven zoals ik?
Gisteren begon ik er al aan: het in kaart brengen van mijn eigen ecologische voetafdruk met behulp van de Verborgen Impact van Babette Porcelijn. Waarom? Dat kun je in het stukje van gisteren lezen.
Lees verderHet was al even aangekondigd: ik wil jullie meenemen in mijn ecologische voetafdruk, mijn succesjes en mijn dilemma’s.
Omdat je eigen voetafdruk onder ogen zien een hele goede stap is als je wilt beginnen met verduurzamen.
Stel je wilt je levensstijl minder destructief maken voor deze planeet (en dat wil je gaan ontdekken, zie ^ hieronder), dan is het héél handig om te weten waar je Nu, op dit moment staat, zodat je straks kunt zien of je veranderingen daadwerkelijk zin hebben gehad.
Omdat ik wil laten zien dat het kan. Nu al.
Natuurlijk moeten er ook stappen worden gezet vanuit de overheid en het bedrijfsleven. Natuurlijk is het allerbelangrijkste dat het systeem, de wereld waarin wij leven plus ons bewustzijn, verandert. Maar daar hoef je in je eigen leven niet op te wachten. Het kan al.
Bovendien: die stappen worden ook al gezet, meer dan je wellicht doorhebt*.
^ Het is veel leuker om nu, op eigen initiatief en met bewegingsruimte, uit te zoeken wat je wilt doen, dan wanneer je gedwongen wordt door regelgeving of aanbod. Dat is me in deze tijd wel duidelijk geworden.
Een nieuw boek dus een nieuw vervolg op de meest op-mijn-maat-gemaakte en alle-kanten-opschietende tekencursus evah : We zijn hier niet om te tekenen, vriend!
Ik haalde namelijk Lekker tekenen van Siegfried Woldhek uit de bibliotheek. Ik had nog nooit van hem gehoord, en in twee seconden een boek van de plank gegrist – want je moet van tevoren opzoeken welk boek je bij de bibliotheek komt lenen en ik had dat niet gedaan en ben zo braaf dat ik dan maar doe alsof ik het van tevoren had opgezocht.
Bleek echt een toevalstreffer.
‘Op vakantie in Nederland, dat is voor jullie eigenlijk staycation toch?’
Hij beaamde.
‘Inderdaad. Eigenlijk zijn wij het hele jaar door op vakantie.’
Ik keek een beetje verbaasd naar opzij. Zo had ik het nog niet gevoeld, als vakantie. Ik dacht eerder aan ploeteren, niet snappen hoe alles werkt en daarom achter de feiten aanlopen, per ongeluk te laat zijn voor zo’n beetje alles, de verkeerde woorden gebruiken en twijfelen aan hoe je overkomt, voor een dichte bakker staan op nieuwe feestdagen, het gevoel hebben dat je er wel bent, maar niet meedoet en heel veel formulieren invullen.
Er waren ook veel fijne momenten, veel feestjes, als er weer een vakje mocht worden weggestreept in de grote Emigratiebingo. Maar vakantie? Nee.
Toch veranderde het iets, ik keek weer opnieuw.
De hitte voelt hier, zo’n 300km verderop, toch anders. Er is droog geel gras in plaats van groene weilanden. Er zijn heuvels in plaats van het weidse. Er is de Franse taal die, als je ergens op een bankje gaat zitten, nooit ver weg is, die al vanaf het balkon onder ons klinkt.
Soms fiets ik in de buurt, zie ik de lintbebouwing, ieder huis een ander ontwerp, de glooiende graanvelden met plukjes bos, het duidelijk ‘buitenlandse’ en dan krijg ik zo’n warm gevoel van binnen. Ik woon hier. Wij wonen hier. Dit is echt. Dan knijp ik mezelf in mijn arm en meestal vind ik het dan nog steeds moeilijk te geloven.
Sinds we in België wonen, ben ik een beetje verliefd geworden op de dichtregel ‘Denkend aan Holland, zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan’. Deed me nooit iets, ik vond het zelfs een beetje onzin dat juist die zin zo bekend was geworden, maar steeds als ik in Nederland ben, komt dat zinnetje op en ontroert het me. Want wat me nooit op was gevallen toen ik me tussen die rivieren bevond, mis ik nu. Het water. De zaterdagochtenden wandelen langs de Waal (toen daar nog geen bruggetje was en ik de enige). Dauwtrappen en met het pontje bij Pannerden de Rijn over. Het zwemwater dat nooit ver weg was.
Op vakantie in Nederland was ik erg gespannen. Ik vond het moeilijk om mijn nieuwe leven los te laten. Ik wist niet goed waar ik was, of wilde zijn. Nederland voelde anders, het schuurde een beetje. Pas hier in België viel het van me af.
We wonen tweehoog, zonder tuin, in plaats daarvan hebben we zonsondergangen. Elke avond zijn er kleuren, wolken, wonderlijke lichtshows en vogels die in grote groepen overvliegen. We zijn niet op vakantie, maar inderdaad, dit is vakantie.
Dat klimaatverandering bestaat en dat het iets serieus stoms is, hoef ik jullie niet te vertellen. Dat we het (niet alles, wel veel) kunnen oplossen, is iets wat nog wel een keer gezegd mag worden. Dat een vaak onderschat deel van de oplossing, is om er meer over te praten, wil ik met alle plezier even herhalen.
Toch verzandt praten over klimaatverandering vaak in feiten tegen elkaar opbieden, of een ‘Het is zo erg hè, maar ja, wat kunnen we doen?’. (stilte) Of sterker nog, men heeft het idee dat het al (te) vaak gespreksstof is, maar als je vraagt naar het laatste gesprek dat degene over klimaatverandering gevoerd heeft, blijft het stil.
Dat kan anders. Bijvoorbeeld zo:
‘Zullen we het een keer hebben over klimaatverandering? Ik denk daar weleens over na en zou er graag een keer over praten.’
