Deze mens is maar tegenstrijdig: ik wil graag vroeg dingen doen, maar ik treuzelf. De deur uit is een drempel over. Ik vind foutloos schrijven belangrijk, maar ik zie ertegen op (of ertegenop?) steeds op te zoeken of het ervan uitgaan is of er vanuit gaan.
Juist omdat ik niet meer weet waar ik over wil schrijven, schrijf ik maar niets.
De Ooijpolder is mooi en ik speelde vals, maar misschien ga ik het wel natekenen.
Er lopen mensen langs in pakken, in hemden, lange vesten en korte rokjes (niet samen) (wel samen) (wel dichtbij maar toch afstandelijk) Ze gaan op een fiets of scooter zitten, ze lopen stevig door en ze houden hun pas in. Je weet niet waar de ander naar op weg is, tot je zelf de ander bent.
En zelfs dan is het niet altijd duidelijk.
Mijn fototoestel is op vakantie naar Zwitserland (en komt waarschijnlijk terug met prachtige beelden), dus nu had ik bedacht dat het leuk zou zijn om de foto’s die ik zou willen maken te schetsen.
Dat ziet er dan bijvoorbeeld zo uit:
Je ziet hier ook dat als je je tekenblok vervolgens in de voortent laat liggen, dat je dan een soort extra’s kunt krijgen die je bij foto’s niet hebt: in dit geval de herinnering aan het weer. Een onweersbui die na deze dag door het bos denderde.
Ondertussen ben ik de tent alweer uit, maar dit projectje zorgde er wel voor dat ik weer aan tekenen dacht. Zo tekende ik vanavond een Peruaanse vrouw.
Over vergelijken en yoga
Ik voel nooit zo de drang om hier over yoga te schrijven, want ja, de mensen zouden maar eens gaan denken dat ik zweverig ben. – Dat ben ik namelijk best weleens. – Plus: ik ken veel mensen die veel meer over yoga en de filosofie weten, die veel meer poses kunnen uitvoeren en die namen van poses in Sanskrit kennen of überhaupt het woord Sanskrit kunnen typen, zonder dat ze daar een rok van maken. (Ik typ steeds Sanskirt)
Maar, nu dan toch! Want, yoga helpt mij, niet alleen de houdingen maar ook de filosofie. Ik vind het leuk om er eens wat woorden over op papier te zetten, kijken of dat lukt.
Mijn thema van vorige week was: niet opzij kijken.
De titel van dit blog typte ik in op Ecosia (zusje van Google, alleen planten zij bomen voor jouw zoeken). Daarna kreeg ik de suggesties ‘depressie na reizen’ en ‘dip na wereldreis’. Artikelen over ‘sombere gevoelens na vakantie’ en ‘hoe je je vakantiegevoel vasthoudt’, stonden op mijn scherm.
Dat luchtte eerlijk gezegd wel op.
Dat anderen misschien ook niet alleen gelukkig zijn als ze terugkomen.
Want uhm, tja, het terugkomen is behalve heel fijn en grappig, ook nog moeilijk. Moeilijker dan gedacht.
Ook al had ik dat verwacht.
Ook al wist ik dat de Nederlandse wereld een andere is, waar mensen op een andere manier met elkaar omgaan.
Ook al had ik er al veel over nagedacht in Zuid-Amerika, om zo de schade enigszins te beperken.
Ook al had ik dat al een keer meegemaakt. (lees hier)
Ik sneed er bijna mijn vingers aan
Bogota
Het busstation
Het is een even vluchtig afscheid nemen als alle andere 124839204 keren dat ik hier afscheid van iemand nam. Je maakt wel samen dingen mee, maar je krijgt niet de kans om een leven te delen. Je ziet elkaar waarschijnlijk nooit meer en dat weet je al wanneer je met elkaar kennis maakt. Ik leer steeds meer om toch te praten. Desnoods met mezelf.
