Ik wil slapen. Ik wil niet slapen, ik wil schrijven.
Ik ben keihard aan het rennen, ik voel dat ik groei en dat ik stappen zet. Ik voel ook stilstand, niet vooruit komen.
Het is chaos, in mij, buiten mij. Ik ben stabieler dan ooit.
Ik voel me de Nederlander. Ik ben geen Nederlander meer, ik weet niet goed of ik dat was.
Ik ben een meisje. Ik ben een vrouw.
Lees verderZoals aangekondigd: de koffiebus was op woensdag leeg en dus startten we onze minstens twee weken zonder koffie. Met goede moed en frisse tegenzin.
Ik was een beetje geschrokken van de reacties van mensen die zeiden dat het toch wel heftig was. Tegelijkertijd deed het me ook wel goed. Gelukkig, ik ben niet de enige die dit een dingetje vind.
Dit zijn mijn ervaringen tot nu toe.
Lees verderIk schreef een brief aan mezelf, of nouja, een brief, meer een boodschap die ik belangrijk vond. Zo belangrijk dat ik er iets mee wilde. Er stond geen verhaal in, meer wat ruwe schetsen van iets wat ik later kan duiden*. Ik had er ook geen aanhef boven gezet, omdat ik erg lang twijfelde tussen Ha (de Nederlandse inborst) en Dag (het integreren verloopt voorspoedig) en toen maar gewoon begon.
Ik schreef mijn adres op de envelop. Plakte er een postzegel op. Deed hem op de post.
Na vier dagen was de brief weer terug. Van brievenbus naar busje, van busje naar sorteercenter, van sorteercenter naar postzak, van postzak naar fiets en misschien nog wat schakels. Dat illustreerde het wel mooi. Dat de dingen terugkomen zoals je ze de wereld in stuurt.
Lees verderVanochtend verscheen dit op mijn scherm:
Welke bevolkingsprognose je er ook bijpakt, zeker is dat er in 2050 er in Nederland een stuk meer 80-plussers zijn, terwijl er naar verhouding minder mensen werken. De enige manier om daar wat aan te doen is door vrouwen, migranten en ouderen vaker en meer uren te laten werken, concludeert het Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut (NIDI).
https://nos.nl/artikel/2376524-vrouwen-migrantengroepen-en-ouderen-moeten-meer-gaan-werken.html
Ergens dacht ik, hé, tof, we kijken eens wat verder vooruit dan deze zomer (zijn we dan geprikt of niet? Mogen we het land uit (of in)?) of na corona. Helemaal naar 2050 zelfs, voorbij de grens van vijftien jaar waar ons brein zo moeilijk uitbreekt.
Dat er dan meer 80-plussers zullen zijn in 2050, ik hoop het maar. Dat de generatie van mijn ouders in 2050 nog niet bezweken is aan hittegolven en luchtvervuiling, echt, dat zou fantastisch zijn.
Maar dan komt deze zin: de enige manier om hier iets aan te doen is om vrouwen, migranten en ouderen vaker en meer te laten werken.
Wacht.
Daar moeten we het over hebben.
Lees verderWat als je als enige in een groep verantwoordelijk bent geworden voor alle zaken rond ecologie/ rechtvaardigheid/ privacy/ etc.?
Laatst zei iemand `Als ik weer eens iets tegenkom waar ik geen tijd voor heb, dan denk ik, Loes houdt zich al bezig met klimaatverandering. Dat is mooi. Dat is gecoverd. Dan kan ik iets anders gaan doen.´
Het was een compliment. Dat ik zoveel doe. Dat mijn werk veel voor hem betekent. En ik snap het ook, hij heeft genoeg ander belangrijk werk te doen.
Toch voelde het als een klap.
Want dat is nu juist niet wat ik wil.
Lees verderHet plan was er al langer, maar toen ik Migraine las, van Dr. Adinda De Pauw, Dr. Anneke Govaerts en Dr. Annick Verstappen, werd het ineens concreet. Ik wil graag kijken wat twee (als het een beetje gaat drie) weken zonder koffie met me doen.
En hoewel ik mezelf alle smoesjes al heb horen opsommen – we hebben nog koffie, zonde om die niet op te maken – ik hoef toch niet minder koffie te drinken – koffie is zo onschuldig, als ik dan ergens verslaafd aan moet zijn, laat het koffie zijn – zoveel koffie drink ik eigenlijk niet – etc., lijkt dit me een perfect moment om het eens te proberen.
Want
