Ik wil slapen. Ik wil niet slapen, ik wil schrijven.
Ik ben keihard aan het rennen, ik voel dat ik groei en dat ik stappen zet. Ik voel ook stilstand, niet vooruit komen.
Het is chaos, in mij, buiten mij. Ik ben stabieler dan ooit.
Ik voel me de Nederlander. Ik ben geen Nederlander meer, ik weet niet goed of ik dat was.
Ik ben een meisje. Ik ben een vrouw.
Lees verderIk hoorde mezelf een aantal keer zeggen dat ik het miste: de echte wereld die ik nooit zo vind in woonwijken, aangelegde plukjes bos, stadslawaai. Ik miste de bergen. Het wandelen. Het buiten zijn. Ik zei dat het zo goed voor me zou zijn, voor mijn longen, mijn hart. Ik hoorde mezelf nog een keer zeggen dat ik zó graag naar de bergen ging en toen dacht ik, nu wordt het zeuren. Nu moet je gaan.
Lees verderMaandag schreef ik een stukje. Over dat ik hier – in de Franse Alpen – in het bos zat en verdrietig was over hoe we met de wereld, elkaar en onszelf omgaan.
Dat het me iets doet, vind ik eigenlijk heel fijn.
Dat ik mij zorgen maak, verdrietig ben, pijn voel is namelijk een teken dat ik mij verbonden voel met de wereld, elkaar, en – ik zou willen zeggen daardoor – met mezelf.
Ik ben blij dat het verdriet komt en dat ik er ruimte voor heb en neem, want ik houd ontzettend veel van dit alles. Het bos waar ik op dat moment was, de schone lucht, de mensen in mijn leven, mijn werk, dat we zulke ingenieuze dingen kunnen maken zoals outdoorkleding en ribbelchips, ik kan telkens niet anders dan concluderen: wat is het fantastisch hier te leven. Wat houd ik van onze aarde.
Dus ja, ik ben blij met wat ik schreef.
Maar ik wil er ook nog iets over zeggen.
Lees verderEr was de afgelopen tijd allerlei moois wat ik las, keek of luisterde. Omdat er vast iemand anders ook van kan genieten, deel ik ze hier.
Waardoor ik me bedacht dat ik hier iets wilde delen omdat het zo ontzettend goed is, is de bijdrage van Lisette Ma Neza tijdens de Nacht van de Poëzie. Geen wonder dat zij prijzen won met haar Poetry Slam, het is zo goed. Ik keek daarna ook nog andere filmpjes van haar op YouTube, zeer aan te raden, er staat veel moois.
April 2020 ging mijn horloge stuk. Het was vol in de pandemiehysterie en ik was druk met ziek zijn, dus er werd niet nagedacht over een vervanger.
Bovendien had ik een reservehorloge. Die ik niet eens gebruikte. Het leven had zich verplaatst naar het internet en het voordeel daarvan was, dat je steeds onderin beeld een klokje hebt. Voor die enkele keer dat een horloge handig was, gebruikte ik het bakbeest (mijn sporthorloge van zo´n tien centimeter doorsnede) of mijn telefoon. Of ik was gewoon een half uur te vroeg.
Ook mijn reservehorloge gaf de geest en was te oud om reserveonderdelen te vinden. Het was ondertussen tweede lockdown en het voornemen van een nieuw horloge belandde op de stapel Later. (samen met Het opbouwen van conditie en Het zien van vrienden en familie en Feestjes geven: allemaal zaken die niet per se van levensbelang zijn, maar die je wel gaat missen op den duur)
Lees verderIk ben alleen weg. Eindelijk, zou ik willen zeggen. Ik had allerlei plannen. Ik zou
