Dommage, pindafromage

Nu de stroom van palmolievrije-pindakaas-uit-het-moederland is opgedroogd

Hoe mijn zicht verbeterde

Dit is het verhaal van mijn ogen.

De aanloop

Als kind

was er niets aan de hand met mijn ogen. Ik had geen bril en geen afplakstickers nodig, als ik heel moe was ging er een ooglid hangen en er knoeide nog weleens shampoo in, wat echt keihard prikte, maar dat werd met een washandje tijdens het douchen opgelost.
Ik zag misschien wel vaak dingen die er niet waren. Dat heet fantasie. Dat is nog steeds een grote vriend.

Als puber

smeerde ik er oogschaduw boven. Op mijn hoogte (of diepte) punt ook eyeliner en mascara en aangezien ik dat er meestal niet afhaalde zat dat wijdverspreid rondom.
Ik zag het leven wel wat donkerder, maar dat had niets met mijn netvlies te maken.

Misa Criolla

Vanochtend stond Musiq 3 op. Paz por los hombres, vrede voor de mensen, zong een koor, begeleid door een mix van allerhande klanken, gitaar, overgave en vrolijkheid.

Het raakte me.

Later las ik over het afschaffen van het Latijn als kerktaal (1963) en deze Argentijnse mis in het Spaans als reactie (1964, Ariel Ramírez). Over het bij de tijd brengen van de katholieke kerk tijdens het tweede Vaticaans concilie, waarbij ze de ramen van de katholieke kerk open zetten voor alle frisse lucht van buiten.

Dat hoor je.

De frisse lucht van inheemse volkeren, eerste en tweede generatie migranten, de frisse lucht van Zuid- Amerikaanse ritmes en instrumenten. Hoe bevrijdend moet het zijn geweest om te mogen bidden in je eigen taal. Hoeveel kracht het moet hebben gegeven om iedereen erbij te betrekken en samen een lied te zingen, nee, te zijn.

Misschien is het verbeelding, maar het voelde alsof ik ook een raam mocht openen. Alsof de overlevingskracht die ik zo voel in de Spaanse taal, ook in mij iets wakker heeft gemaakt.

Parallellen

(trek zelf uw lijntjes)

Dus we zitten al meer dan een week thuis, doen wat we kunnen, doen zo lang mogelijk met de voorraad om winkels te vermijden, isoleren onszelf van niet-huisgenoten, en de doden- en ziekengetallen lopen nog steeds op. De piek moet zelfs nog komen.

En ik denk aan de 2 of 3 graden waar we op afstevenen, terwijl de uitstoot van 2019, 2018, 2017, … terwijl al die uitlaatgassen en koeienscheten en pesticiden van 1990 en eerder nog meewerken.

Dus ik voel me aangevallen, omdat ik ‘te braaf’ zou zijn. Liever wat meer doe dan nodig. Al snel concludeerde dat ik liever even niet met vrienden en familie afspreek. Liever even thuis blijf.

Maar goed, die kende ik al. Ik krijg wel vaker te horen dat ik ‘te streng’ voor mezelf ben, een heel enkele keer geef ik de persoon in kwestie achteraf gelijk. Meestal niet. Ik geef mezelf juist een leuk leven door te doen waar ik voor sta.
En ik denk aan die keren dat ik iets wilde zeggen over het klimaat, maar de sfeer niet wilde verpesten, niet de saaiste wil zijn, niet het braafste meisje van de klas. Hoe ik me, daarnaast, eerder rebels dan braaf voel.

22 maart 2020

We zochten naar lichtpuntjes, we zagen ze vallen, we braken ons hoofd over die ene felle in het westen en we keken tot onze handen bevroren

We zijn hier niet om te tekenen, vriend! (5)

Er gebeurt veel en er gebeurt weinig. Sommige dingen veranderen ineens (positief en negatief), en andere dingen blijven. Zoals tekenen.
Dus, hier weer ‘gewoon’ een aflevering van de zelfbedachte tekencursus. Met aquarel. En buiten tekenen. En veel plaatjes, want het is al twee weken geleden dat ik de vorige post plaatste.